| Odnowa W Duchu Świętym – Sekta, Czy Wspólnota Katolicka? |  |
|
Jak powstała Odnowa w Duchu Świętym?
Znane z czasów apostolskich ożywienie charyzmatyczne pojawiło się ponownie na początkach XX wieku, w kilku miejscach kuli ziemskiej (Armenia, Stany Zjednoczone, Walia, Indie) w tym samym czasie, niezależnie od siebie. Pierwsze udokumentowane świadectwo chrztu w Duchu Świętym pochodzi z metodystycznej Szkoły Biblijnej pastora Charlesa Parhama w Topeka (stan Kansas) z dnia nowego roku 1901. Jednak klasyczny ruch zielonoświątkowy zapoczątkował inny kaznodzieja metodystyczny, czarnoskóry pastor M. J. Seymour. Dowodził on, że istnieją dwa chrzty: z wody – (na odpuszczenie grzechów) oraz w Duchu, któremu towarzyszyć musi koniecznie dar języków (Kościół katolicki naucza w tej kwestii inaczej). Doświadczenie chrztu w Duchu Świętym było niejednokrotnie ośmieszane. Sprawiło to, że zaczęły powstawać kościoły zielonoświątkowe, grupujące ludzi otwartych na nadzwyczajne działanie Ducha Świętego, odcinających się jednak od innych, nie charyzmatycznych kościołów. Kościół katolicki, obserwując ożywienie charyzmatyczne w kościołach protestanckich, nie mógł pozostać wobec niego obojętny. Podczas obrad Soboru Watykańskiego II w 1963 r. poważna dyskusja teologiczna dotyczyła charyzmatów. Owocem jej było zamieszczenie w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Lumen Gentium zapisu o tym, że Duch Święty prowadzi i uświęca Kościół nie tylko przez sakramenty i posługi, ale również udzielając wiernym szczególnych, szeroko rozpowszechnionych łask (charyzmatów) w celu odnowy i rozbudowy Kościoła. Szczególną rolę przy wprowadzeniu powyższego zapisu odegrał kardynał z Belgii ks. Leon J. Suenens.
Osoby, którzy otrzymały chrzest w Duchu Świętym pozostali w większości w Kościele katolickim. Tym sposobem powstał ruch o charakterze ekumenicznym, gdyż doświadczenie wylania Ducha Świętego znane jest już milionom chrześcijan różnych wyznań. Od czasu swych początków ruch charyzmatyczny rozrósł się, okrzepł i stał się zjawiskiem zaakceptowanym przez Kościół katolicki. Źródło: http://odnowa.org/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=55&Itemid=134 Idea Odnowy w Duchu Świętym „Odnowa w Duchu Świętym w Kościele katolickim, zwana także Katolicką Odnową Charyzmatyczną, nie jest jednolitym ruchem o zasięgu światowym. W odróżnieniu od większości ruchów nie ma jednego założyciela, lub grupy założycieli, nie ma też listy członków.
Te osoby i grupy łączy to samo doświadczenie. Stawiają sobie one również te same cele” (fragment preambuły Statutów Międzynarodowych Służb Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej – ICCRS). Ruch charyzmatyczny opiera się na założeniu, że chrześcijanie – podobnie jak w Kościele pierwotnym – są obdarowywani charyzmatami, którymi służą ku zbudowaniu wspólnoty Kościoła. Odnowa w Duchu Świętym gromadzi wielu ludzi świeckich w różnym wieku i z różnych środowisk, odnajdujących dzięki niej swoje miejsce w Kościele i świecie. Osoby te tworzą grupy modlitewne, liczące od kilku do kilkuset członków. Łączy ich chrzest w Duchu Świętym – podstawowe doświadczenie wiary, znane pierwszym chrześcijanom. Grupy modlitewne spotykają się co tydzień na dwu-trzygodzinnych spotkaniach modlitewnych, których głównym elementem jest głośna, żywa modlitwa. Mają one najczęściej strukturę otwartą, lecz pewne elementy spotkania powtarzają się: zaproszenie Ducha Świętego do prowadzenia spotkania, uwielbienie Boga (ten rodzaj modlitwy przeważa), słuchanie Słowa Bożego, nauczanie, osobiste świadectwo życia niektórych uczestników spotkania. Na spotkaniach modlitewnych ujawniają się charyzmaty. Grupy modlitewne prowadzone są najczęściej wspólnie przez duszpasterza i zespół świeckich animatorów z liderem na czele; spotkania odbywają się zwykle przy parafii.
Czy „odloty” w Odnowie są nadzorowane?
… Komisja Teologiczna powstała z inicjatywy Krajowego Zespołu Koordynatorów Odnowy w Duchu Świętym. Koordynatorzy dostrzegli potrzebę powołania zespołu teologów, którzy mogliby w razie pojawiających się problemów dać ich wykładnię w świetle nauczania Kościoła. Koordynatorom zależało na tym, by formacja w grupach odzwierciedlała rzeczywistą wiarę Kościoła, a nie czyjeś indywidualne przekonania, czy zapożyczenia niekatolickie. Jesienią 1997 r. Krajowy Zespół Koordynatorów powołał do życia Komisję Teologiczną. Do udziału w niej zostali zaproszeni: ks. Roman Pindel – biblista z Krakowa, ks. Mirosław Cholewa – dogmatyk i ojciec duchowny WSD w Warszawie, ks. Mirosław Nowosielski – psycholog i wychowawca WSD w Łowiczu, ks. Józef Górzyński – liturgista z Warszawy, oraz ks. Wojciech Nowacki – dogmatyk z Łomży, który został jej przewodniczącym. Komisja została zaprezentowana odpowiedzialnym i animatorom podczas pierwszego dnia IV Kongresu Odnowy w Duchu Świętym na Jasnej Górze w 1998 r. Komisja zaprezentowała wówczas kilka cennych pomocy formacyjnych i podjęła próbę odpowiedzi na zebrane wśród odpowiedzialnych pytania. Na rozstrzygnięcie wszystkich wątpliwości zabrakło jednak czasu, Komisja postanowiła więc opublikować odpowiedzi na najważniejsze kwestie na łamach Zeszytów Odnowy w Duchu Świętym. Po wybraniu ks. Wojciecha Nowackiego na przewodniczącego Krajowego Zespołu Koordynatorów 21 listopada 1999 przewodniczącym Komisji został ks. Józef Górzyński z Warszawy., a obecnie przewodniczącym Komisji Teologicznej jest ks. dr Mirosław Cholewa. Źródło: http://odnowa.org/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=63&Itemid=142 Jak znaleźć wspólnotę w swoim mieście? Sprawdź tutaj [kliknij] Jan Paweł II o Odnowie w Duchu Świętym Autor: Jan Paweł II Przytoczymy w tym krótkim opracowaniu fragmenty wypowiedzi Ojca Świętego Jana Pawła II z pierwszego dziesięciolecia jego pontyfikatu. Wybrane zdania pokazują nam, jaki kierunek chciał nadać Odnowie Jan Paweł II. Myślę, że liderzy i animatorzy powinni wziąć sobie te słowa do serca. A następnie, prowadzić formację w swoich wspólnotach w taki sposób, aby akcentowała to, czego oczekuje od Odnowy Stolica Apostolska.
Pod koniec swojej pierwszej Adhortacji Apostolskiej Catechesi Tradendae (1979) Jan Paweł II napisał „Odnowa w Duchu będzie prawdziwa i da Kościołowi prawdziwą płodność nie przez to, że wzbudzi nadzwyczajne dary i charyzmaty, lecz przez to, że na zwykłych ścieżkach życia doprowadzi jak najwięcej wiernych do cierpliwego, pokornego i wytrwałego wysiłku, by coraz lepiej poznać tajemnicę Chrystusa i świadczyć o niej” (n.72). Adhortacja nie mówi bezpośrednio o Odnowie w Duchu Świętym, ale o nowym wietrze w katechizacji, który dotyczy wszystkich, ponieważ obowiązek katechizowania dotyczy każdego, zaś wewnętrznym nauczycielem przy katechizowaniu jest Duch Święty. A jednak Ojciec Święty użył sformułowania „Odnowa w Duchu Świętym”. W późniejszym przemówieniu do wspólnot charyzmatycznych Ojciec święty powtórzy te słowa. Nadają one kierunek wspólnotom Odnowy, dają im misję, którą zawsze posiadali ci, których obdarowuje Duch Święty, ponieważ obdarowanie jest dla wspólnego dobra. 23 listopada 1980 roku przybyli do Rzymu, do Jana Pawła II pielgrzymi z włoskich wspólnot charyzmatycznych. Zostali powitani przez papieża słowami św. Pawła „gorąco pragnąłem Was zobaczyć, aby wam użyczyć nieco daru duchowego dla waszego umocnienia, to jest abyśmy się u was nawzajem pokrzepili wspólną wiarą – waszą i moją” (Rz 1,11-12). Jan Paweł II mówił o rozlaniu Ducha Świętego na ludzi świeckich, który sprawia w nich pogłębienie więzi z Chrystusem. Dlatego dobre jest poświęcanie szczególnej uwagi działaniu Ducha Świętego przez ruch Odnowy w Duchu Świętym – bo Duch prowadzi do Syna i Ojca. Przemówienie zakończył papież błogosławieństwem udzielonym nie tylko zebranym w Rzymie, ale wszystkim członkom ruchu Odnowy w Duchu Świętym. Podczas IV Międzynarodowego Kongresu Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej w Rzymie w 1981 r. Jan Paweł II nawiązał do słów Pawła VI, który określił Odnowę jako „szansę dla Kościoła i świata”. Papież wyraził radość, że czas potwierdza tę nadzieję. Podczas tego przemówienia powiedział bardzo ważne słowa uznania dla Odnowy w Duchu Świętym: „Kościół dostrzega owoce waszego oddania modlitwie, pogłębienia dążenia do świętości i miłości Słowa Bożego. (…) Widzieliśmy również przejawy waszej wielkoduszności w sprawiedliwym i miłosiernym dzieleniu się Bożymi darami z nieszczęśliwymi tego świata.” Po tych słowach Ojciec święty wytyczył kierunki dla liderów Odnowy charyzmatycznej: przykład życia modlitwą, jedność z biskupami, podejmowanie formacji teologicznej, przemyśleniu roli kapłanów we wspólnotach.
W Adhortacji Apostolskiej Christifideles Laici z 1988 r. Jan Paweł II mówi, że rozmaitość charyzmatów w Kościele jest odpowiedzią Boga na potrzeby człowieka, świata i Kościoła i w tym kontekście charyzmaty powinny być używane. W naszych czasach możemy oglądać rozkwit różnych charyzmatów wśród mężczyzn i kobiet, zwłaszcza świeckich. Obfitość tych charyzmatów jest rozmaita, a katalogi podane przez św. Pawła niepełne, gdyż w historii Kościoła pojawiają się wciąż nowe charyzmaty. Świeccy winni przyjmować je z wdzięcznością i przez całe życie podchodzić do nich z głębokim poczuciem odpowiedzialności, bo korzystający z darów Ducha Świętego są odpowiedzialni za wspólnotę Kościoła. Ważne, aby świeccy pamiętali, że ten sam Duch, który udziela charyzmatów, również kieruje Kościołem i mu przewodzi. Dlatego też charyzmaty są zawsze ku pożytkowi wspólnoty – jeśli nie bezpośredniemu, to pośredniemu. Opracował o. Remigiusz Recław SJ Źródło: http://www.odnowa.jezuici.pl/szum/animatorzy-i-liderzy-mainmenu-34/dokumenty-mainmenu-78/90-jan-pawe-ii-o-odnowie-w-duchu-witym Biskup Bronisław Dembowski – biskup Odnowy w Duchu Świętym – Krajowy Duszpasterz Odnowy
|
Na początku XX wieku w kościołach protestanckich dało się zauważyć charyzmatyczne ożywienie, które w latach 60. zaowocowało powstaniem w Kościele katolickim pierwszych grup Odnowy Charyzmatycznej. Dziś już miliony chrześcijan różnych wyznań doświadczyło „chrztu w Duchu Świętym”.
Pierwszym spektakularnym doświadczeniem wylania Ducha Świętegobyły wydarzenia z 17-19 lutego 1967, w których uczestniczyli studenci i pracownicy naukowi Uniwersytetu Duquesne w Stanach Zjednoczonych. W czasie spotkań mających na celu rozważanie Pisma Świętego i wspólną modlitwę, przy udziale przedstawicieli braci odłączonych, pierwsi katolicy przeżyli chrzest w Duchu Świętym i modlitwę w językach. Od tego czasu Odnowa Charyzmatyczna ogarnęła bardzo szybko wszystkie kontynenty.
Jest to wysoce zróżnicowany zespół jednostek i grup podejmujących różne działania, często od siebie niezależne, na różnym etapie rozwoju i o różnorodnie rozłożonych akcentach
Od 1997 przy Krajowym Zespole Koordynatorów działa Komisja Teologiczna. Jej zadaniem jest troska o wierność Odnowy oficjalnej nauce Kościoła. Komisja w swoich dokumentach rozstrzyga pojawiające się w Odnowie teologiczne wątpliwości, poleca też wartościowe materiały formacyjne.
Jan Paweł II rozpoczął
Z wielką radością przyjąłem wiadomość, że Wydawnictwo M przystąpiło w roku poświęconym Duchowi Świętemu do wydania Dokumentów z Malines niezmiernie ważnych dla właściwego rozwoju Odnowy w Duchu Świętym, inaczej zwanej Odnową charyzmatyczną. Ruch Odnowy charyzmatycznej pod pewnym względem można porównać z Ruchem Liturgicznym, Biblijnym, czy Ekumenicznym. Zawsze potrzebne były ruchy, czyli działanie zaangażowanych chrześcijan promujących pewne niedoceniane w danym czasie ważne wartości, istotne dla całego chrześcijaństwa. Przypomnijmy choćby św. Franciszka i ruch franciszkański, mający wielką wagę nie tylko dla Średniowiecza. Liturgia, Biblia i Ekumenizm są wartościami całego chrześcijaństwa, ale nie zawsze były doceniane, dlatego potrzebne były i są ruchy przypominające i opracowujące właściwe posługiwanie się nimi. Podobnie charyzmatyczność cechuje całe chrześcijaństwo, ale dość często była nie doceniana i niezbyt dobrze rozumiana, co prowadziło albo do zapomnienia o charyzmatach, albo do niewłaściwego ich traktowania w Kościele. Dokumenty z Malines jasno określają teologiczne podstawy i pastoralne znaczenie Odnowy charyzmatycznej, ułatwiają jej zrozumienie i przestrzegają przed możliwymi wypaczeniami. W znacznej mierze są one dziełem zmarłego dnia 6 maja 1996 roku w wieku 92 lat kard. Suenensa, o którym słusznie się mówi, iż był jednym z architektów Soboru Watykańskiego II. Pod jego wpływem w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Lumen gentium umieszczony został ważny tekst o charyzmatach, w którym między innymi czytamy: „A ponieważ charyzmaty, zarówno najznamienitsze, jak i te bardziej pospolite a szerzej rozpowszechnione, są nader sposobne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze. O dary zaś nadzwyczajne nie należy ubiegać się lekkomyślnie ani zarozumiale spodziewać się po nich owoców apostolskiej działalności; sąd o ich autentyczności i o właściwym wprowadzaniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre (por. 1 Tes 5,12 i 19-21)” (LG 12). Tekst ten w pewnym sensie umożliwił powstanie Odnowy charyzmatycznej w Kościele katolickim. Kard. Leon Joseph Suenens w 1975 roku osobiście przekonał Ojca Świętego Pawła VI do tego ruchu. Od tego czasu z woli Papieża ” towarzyszy!” Odnowie. W 1978 roku pod jego patronatem zorganizowane zostało w Rzymie Międzynarodowe Biuro Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej – The International Catholic Charismatic Renewal Office – ICCRO. Kard. Suenens opiekował się pracami ICCRO do 1984 roku, kiedy to Jan Paweł II przekazał ten obowiązek biskupowi Cordesowi, Wiceprzewodniczącemu Papieskiej Rady ds. Świeckich. ICCRO 
przekształcone zostało w Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej – The International Catholic Charismatic Renewal Services – ICCRS, których statuty zostały zatwierdzone przez Papieską Radę ds. Świeckich 15 września 1993 roku. Następcą bpa Cordesa jest teraz bp Stanisław Ryłko, sekretarz tejże Rady. Właśnie żeby wypracować właściwy sąd o autentyczności pojawiających się w Odnowie charyzmatów i żeby służyć dobrą radą szybko rozwijającemu się ruchowi, kard. Suenens zaproponował kilku dobrym teologom, aby tej sprawie poświęcili więcej uwagi i zaprosił do Malines w Belgii w maju 1974 roku, małą międzynarodową grupę teologów i świeckich liderów Odnowy. Wśród konsultantów teologicznych znaleźli się między innymi Yves Congar OP, autor monumentalnego dzieła: Wierzę w Ducha Świętego (wyd. francuskie w 1979, wyd. polskie w 1995-1996) i Joseph Ratzinger, obecnie kardynał Prefekt Kongregacji Nauki i Wiary. Dzięki pracy tej grupy powstał w 1975 roku I Dokument z Malines obecnie wydawany po polsku po raz drugi pod tytułem: Teologiczne i duszpasterskie wskazówki dotyczące Odnowy charyzmatycznej w Kościele katolickim. Możemy mieć pełne zaufanie do sądu tak wytrawnych teologów. Pozostałe Dokumenty z Malines kard. Suenens opracowywał zasadniczo sam z jednym wyjątkiem. Mianowicie III Dokument pt. Odnowa w Duchu Świętym a służba człowiekowi powstał we współpracy z arcybiskupem Helder Camarą, prawdziwie biskupem ubogich. Ukazuje on potrzebę zaangażowania się w służbę dla ludzi. Bez tego zaangażowania wszelka odnowa życia chrześcijańskiego jest niepełna. II Dokument z Malines pt. Ekumenizm a Odnowa charyzmatyczna odpowiada na istotnie ważną potrzebę ekumenizmu, ponieważ Odnowa zaczęła się od spotkań modlitewnych z członkami Kościołów Zielonoświątkowych i nadal często praktykuje wspólną modlitwę z chrześcijanami innych wyznań. Dlatego koniecznie potrzebne jest właściwe ustawienie tego ekumenicznego zaangażowania, co jest niemożliwe bez poprawnej odpowiedzi na pytanie, czym jest Kościół Chrystusowy. Wspólna modlitwa wielbiąca Boga oraz wspólne świadectwo (do czego 31 maja 1997 roku zachęcał Jan Paweł II we Wrocławiu w czasie 46 Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego) nie mogą prowadzić do indyferentyzmu, a niestety to się czasem zdarza. W IV Dokumencie z Malines – Odnowa w Duchu Świtym i moce ciemności kard. Suenens daje wskazówki i pomoc dla znalezienia pewnej drogi pomiędzy dwoma niebezpieczeństwami: niedocenianiem obecności Złego Ducha w świecie, a 
zwalczaniem go bez rozeznania i koniecznych kościelnych gwarancji. Dokument ten na pewno będzie pomocą dla duszpasterstwa, w którym coraz częściej spotykamy się z nie zawsze uzasadnioną prośbą o egzorcyzmy. Spotykamy się też niekiedy z brakiem właściwego rozeznania w tej trudnej dziedzinie. Ostatni V Dokument z Malines ogłoszony 2 lutego 1985 roku p.t. Kult mojego ja i moja wiara rozważa zasadniczy problem stosunku natury do łaski. Chce dopomóc w uniknięciu współcześnie częstego naturalistycznego niedoceniania roli łaski w życiu człowieka. Wszystkie te Dokumenty w sposób jasny i przystępny omawiają podstawowe problemy życia chrześcijańskiego. Dlatego mogą mogą być wielką pomocą we właściwym prowadzeniu grup modlitewnych Odnowy w Duchu Świętym, gdyż do nich są przede wszystkim przez Autora skierowane. Będą też pomocą dla wszystkich pragnących pogłębienia swego życia chrześcijańskiego. Mam także nadzieję, że przyczynią się do prostowania zdarzających się niekiedy negatywnych sądów o Odnowie opartych zwykle na nieporozumieniach i krzywdzących uogólnieniach. Pragnę jeszcze przypomnieć udział kard. Suenensa w I Ogólnopolskim Kongresie Odnowy w Duchu Świętym, jaki odbył się na Jasnej Górze w dniach od 14 do 16 października 1983 roku. W swej konferencji podkreślał, że każda nazwa Odnowy ma swoje braki, ale woli on nazywać ją Odnową w Duchu Świętym, a nie Odnową charyzmatyczną, bowiem na mocy sakramentu chrztu i bierzmowania każdy jest obdarowany charyzmatami, tylko nie każdy zdaje sobie z tego sprawę. Jednocześnie podkreślał, że każda odnowa wiary jest dziełem Ducha Świętego. Kardynał mówił też, że trzeba wrócić do Wieczernika. Tam jest serce Odnowy. Tam nastąpił „chrzest w Duchu Świętym” Apostołów, wielkie obdarowanie łaskami potrzebnymi do ewangelizowania. Pierwszym i najwspanialszym darem jest Duch Święty, który daje cnoty teologalne: wiarę, nadzieję i miłość. One – ożywione – 
kształtują życie chrześcijanina. Na drugim miejscu są charyzmaty, dary darmo dane dla budowania wspólnoty Ciała Chrystusowego, którym jest Kościół we wszystkich jego wymiarach. Odnowa prowadzi do uświadomienia sobie otrzymanych darów. Jest poruszeniem Ducha Świętego skierowanym do każdego człowieka, duchownego czy świeckiego, aby ożywić otrzymane charyzmaty dla chrześcijańskiego kształtowania życia we wspólnocie Kościoła. Dzięki Odnowie mówił kardynał jezuita staje się lepszym jezuitą, dominikanin lepszym dominikaninem, małżonek lepszym mężem, w ogóle chrześcijanin lepszym chrześcijaninem. Grupy modlitewne mają trwać w Wieczerniku, modlić się w oczekiwaniu na „chrzest w Duchu Świętym”, który jest odnowieniem i pogłębieniem tego, co stało się w czasie chrztu i bierzmowania. Potem jednak mają wyjść z Wieczernika i głosić Ewangelię aż po krańce ziemi. Słuchając jego słów wiedzieliśmy, że nasze doświadczenie Odnowy nie stawia nas gdzieś na marginesie Kościoła, ale jesteśmy w jego sercu. Bogu dziękuje, że dane mi było spotkać Kardynała Suenensa. Wyrażam swoją wielką radość z ukazania się Dokumentów z Malines.
Odnowa w Duchu Świętym zrodziła się jako spontaniczne ożywienie wiary. Celem jej jest właśnie ożywienie wiary, uwielbienie Boga przez wspólnotę modlitewną i różnego rodzaju działalność ewangelizacyjna.
w tygodniu masz brać udział w spotkaniu modlitewnym i w życiu Kościoła (a więc niedzielna Msza święta i sakramenty). Po czwarte: traktować swoją pracę zawodową jako służbę, a nie jako robienie sukcesu. Są to więc cztery zasady życia chrześcijańskiego, które uważam za bardzo ważne.
Myślę, że wyższą temperaturę pobożności, ożywienie wiary. Problem polega bowiem na tym, że nasze chrześcijaństwo i stosunek do Boga bywa formalistyczny. Odnowa w Duchu Świętym odnawia własną osobistą relację do Pana Boga.
Mamy przykłady modlitwy wstawienniczej z Pisma Świętego, choćby modlitwa Mojżesza. Jest bardzo ważne uznanie swojej zależności od Boga. Ważna jest modlitwa z wiarą w jakiejś intencji i Pan Bóg odpowiada, tylko nie zawsze tak, jakby ktoś chciał. Czasami dyktujemy Panu Bogu, jaki ma być skutek tej modlitwy, a powinniśmy wołać: „Twoja wola niech się stanie”.
powiedział, że o nadzwyczajne charyzmaty nie należy się nieroztropnie starać, ale jednocześnie nie należy ich odrzucać. Św. Jan Chryzostom niegdyś powiedział, że na początku były charyzmaty, bo była słaba wiara, a teraz wiara jest tak mocna, że nie potrzebujemy charyzmatów. W XXI wieku jednak bardzo potrzebujemy charyzmatów. Jeżeli chodzi o dar języków, śpiew bezpojęciowy, to na ten temat wypowiedział się św. Augustyn. Jak ktoś przeżywa radość, to śpiewa bez pojęć i komu bardziej przysługuje taka modlitwa, jak nie niewypowiedzianemu Bogu? W brewiarzu wGodzinie czytań na św. Cecylię (22 listopada) każdy może to przeczytać.
By prosili Boga o dar Ducha Świętego i jeżeli wiedzą, że istnieje jakaś dobrze prowadzona grupa modlitewna, żeby do niej dołączyli. Wiara jest przekazywana przez środowisko, człowiek to istota społeczna. Bywa tak, że środowisko rodzinne, które jest stworzone po to, by przekazywać wiarę, nie przekazuje jej. Trzeba wobec tego tworzyć środowiska, które żyją wiarą. Spotkanie z takim środowiskiem jest wielkim błogosławieństwem.
Pięćdziesiątnica to było święto Starego Testamentu. W pięćdziesiątym dniu po wyjściu z niewoli egipskiej doszli Izraelici do góry Horeb i tam otrzymali Dekalog. Było to więc święto ustanowienia prawa i jednocześnie dziękczynienia za plony i zbiory. Ten dzień wybrał Bóg na zesłanie Ducha Świętego, czyli narodziny Kościoła, narodziny nowego Prawa – prawa miłości:Przykazanie nowe daję wam,abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem (J 13, 34).